Ciekawostki

Laboratorium Drogowe w Bydgoszczy - historia

Historia bydgoskiego laboratorium drogowego działającego w ramach administracji państwowej sięga 1952 roku. Początkową siedzibą było niewielkie pomieszczenie o powierzchni 15 m2 przy Technikum Budowlanym w Toruniu (prawd. ul. Zjednoczenia 19). Równie skromny był stan osobowy placówki: dwóch pracowników. Pierwszym kierownikiem był mgr inż. Czesław Pacyna (1.06.1952 – 31.12.1953). Od 1954 roku zespołem kierował mgr inż. Stanisław Pałczyński (1.01.1954 – 15.05.1963) [3]. Kamieniem milowym w rozwoju instytucji było przeniesienie w 1956 roku laboratorium do Bydgoszczy z siedzibą w budynku WZDP przy ul. Fordońska 6 [4].

 

 

  siedziba laboratorium w latach 1956-1984 w piwnicach budynku przy ul. Fordońskiej 6 w Bydgoszczy

 

Powierzchnia użytkowa zwiększyła się radykalnie – do 182 m2, stopniowo wzrastała także liczba pracowników - do pięciu w 1962 roku. W tym czasie placówka wykonywała badania lepiszcz, kruszyw naturalnych, gruntów oraz projektowała masy bitumiczne [5]. Przełom we wdrażaniu nowych technologii [6] a także dalszy rozwój samego laboratorium wiąże się z postaciami kolejnych kierowników instytucji: inż. Norberta Janowiaka [7] (16.05.63 – 31.12.1965) oraz inż. Andrzeja Tomczaka (1.01.1966 – 31.07.1971). W tym okresie wraz ze znacznym rozwojem zatrudnienia [8] powstały następujące pracownie: bitumiczna, kruszyw, geologiczna, geotechniki drogowej, pracownia betonów oraz podbudów. Siedziba laboratorium, składała się z dwunastu pomieszczeń i nadal znajdowała się w lokalach piwnicznych budynku przy ul. Fordońskiej 6.

 

Intensywny zakup maszyn i instrumentów badawczych wraz z jednoczesnym wzrostem poziomu technicznego kadry laboratoryjnej spowodował znaczne rozszerzenie zakresu wykonywanych badań drogowych oraz możliwość stosowania nowych technologii. Pracownicy laboratorium angażowali się w liczne nowatorskie przedsięwzięcia np. produkcja mas bitumicznych na mokro w betoniarkach przeciwbieżnych [9]. Technologia ta od 1962 roku znalazła zastosowanie w całym kraju.

 

W latach 1968 – 1969 mgr inż. Romuald Napierała wprowadził technologię powierzchniowego utrwalania grysami bazaltowymi nawierzchni betonowych [10]. W następnych latach opracowano metody: powierzchniowego utrwalenia nawierzchni z jednoczesnym uszorstnieniem grysami wąskich frakcji [11], powierzchniowego utrwalenia przy użyciu asfaltu upłynnionego nawierzchniowego (AUN) [12] czy produkcji mas bitumicznych z grysów o małej przyczepności z dodatkiem środków adhezyjnych [13]. W 1971 roku nowym kierownikiem instytucji został Zygmunt Grześkowiak [14]. W latach siedemdziesiątych oprócz rutynowych działań badawczo - opiniodawczych kontynuowano prace wdrożeniowe nowych rozwiązań i technologii: kolorowego asfaltobetonu przy użyciu tlenku żelazowego [15], produkcji piasków łamanych do mas bitumicznych w oparciu o lokalne materiały [16] czy zastosowania odpadów z bydgoskich elektrociepłowni do stabilizacji podbudów [17].

 

W 1975 roku w następstwie zmian administracyjnych laboratorium przyporządkowano pod nazwą - Okręgowego Laboratorium Drogowego, nowopowstałej Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w Bydgoszczy (DODP) [18]. Zwiększony zakres obowiązków, rozrost zatrudnienia jak i nowe instrumenty badawcze placówki wymagały zmian lokalowych. W 1982 roku przystąpiono do budowy nowego budynku [19] o powierzchni około 220 m2 na dziedzińcu starej siedziby jednostki [20]. Inwestycję ukończono w 1984 roku.

 

 

  budynek  Laboratorium Drogowego 1984-2012

 

1.04.1982 nowym kierownikiem laboratorium został mgr inż. Mieczysław Antoniak [21]

 

 Kierownik Laboratorium w latach 1982-2010 Mieczysław Antoniak

 

W lutym 1992 roku po reformie pracowni tematycznych [22] w dyrekcji nowymi pracownikami jednostki zostali: Małgorzata Łukasik, Bożena Rutkowska, Marek Kamiński oraz Jacek Szerszyński. W latach dziewięćdziesiątych laboratorium zaangażowane było we wszelkie prace modernizacyjne infrastruktury drogowej na głównych szlakach w naszym regionie, ze szczególnym uwzględnieniem budowy nowego mostu przez Wisłę w okolicach Torunia [23] oraz budowę od podstaw obwodnicy Świecia n.W [24] w ciągu obecnej dr krajowej nr 5. Latem 1997 zmarł nagle doświadczony, wieloletni kierownik pracowni betonowej Kazimierz Majerski.

 

 

 Kierownik Pracowni Betonów Kazimierz Majerski 

 

Nowym pracownikiem tejże komórki został Jerzy Ptasznik. Reforma administracyjna [25] z 1.01.1999 r spowodowała istotne zmiany w funkcjonowaniu instytucji. Jednostka zaczęło działać pod nową nazwą: Laboratorium Drogowe w Bydgoszczy Gospodarstwo Pomocnicze Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych [26], a następnie jako: Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Bydgoszczy Laboratorium Drogowe Gospodarstwo Pomocnicze po kolejnej zmianie struktury drogowej na szczeblu centralnym [27].

Przekształcenie to wiązało się z większą niezależnością administracyjno – finansową (wymusiło także stworzenie przy laboratorium komórki księgowości [28]) a jednocześnie stworzyło dużą presję budżetową – od tej pory zespół skazany został na samofinansowanie, musiał szukać inwestycji drogowych, które mógłby obsługiwać laboratoryjnie.

 

Początki działalności w nowym charakterze nie były łatwe, dodatkową przeszkodę stanowiła zimowa pora. Jednakże zaangażowanie pracowników i renoma jaką zdobyło w latach poprzednich laboratorium, wkrótce zaowocowała dobrą koniunkturą dla firmy na wymagającym rynku branży mostowo – drogowej. Placówka uczestniczyła w dziesiątkach mniejszych i większych prac drogowych na terenie województwa kujawsko – pomorskiego. Głównymi inwestycjami realizowanymi od podstaw i nadzorowanymi przez laboratorium w tym okresie były budowy obwodnic Nakła [29], Szubina [30], Torunia [31] czy największe wyzwanie w dotychczasowej historii instytucji – obsługa budowy fragmentu południowej obwodnicy Bydgoszczy w standardzie drogi ekspresowej [32]. Limity ekonomiczne postawione przed placówką w praktyce uniemożliwiały znaczący rozwój bazy sprzętowo – badawczej czy etatów zatrudnienia. Jedynymi zmianami personalnymi w tamtym czasie było zastąpienie kierowcy Marka Kamińskiego przez Jana Łosowskiego. Po zwolnieniu etatu z powodu odejścia na emeryturę tego ostatniego w 2002 roku [33], możliwe staje się zatrudnienie nowego pracownika technicznego Mirosława Głąba.

 

 

  Budowa południowej obwodnicy Torunia, rok 2005

Od lewej: Mirosław Głąb, Jerzy Ptasznik, Sławomir Jułga, Paweł Głuch, Mieczysław Antoniak, Emilia Piotrowska

 

Od roku 2008 w obliczu niezwykłego wzrostu nakładów na drogownictwo, realnego programu budowy autostrady A-1 z inwestorem w postaci GDDKiA laboratorium stanęło przed ogromnym wyzwaniem sprostania wymaganiom nadchodzących nowych czasów. Wkrótce diametralnie zmieniła się baza sprzętowa i wyposażenie badawczo – pomiarowe. Pojawiły się dziesiątki nowoczesnych, niezwykle kosztownych urządzeń zapewniających bardzo precyzyjną ocenę wykonywanych prac drogowo – mostowymi.

 

W latach 2008-2010 nastąpiła swoista rewolucja pokoleniowa - zatrudniono całe grono młodych, zdolnych pracowników [34].

9 czerwca 2010 umiera po ciężkiej chorobie nasza koleżanka – Emilia Piotrowska. W listopadzie 2010r zainaugurowała pracę filia zamiejscowa laboratorium w Odolionie, niedaleko Ciechocinka, w pobliżu wytyczonej trasy autostrady A1. Udział w wielkiej budowie A1 stał się prawdziwym testem sprawności i ofiarności załogi laboratorium, z której wywiązuje się wzorowo. 31 grudnia 2010 laboratorium przestało pełnić rolę gospodarstwa pomocniczego i weszło jako Wydział Technologii w skład organizacyjny GDDKiA [35]. Pierwszym Dyrektorem Wydziału Technologii został mgr inż. Jerzy Ptasznik [36], a jego zastępcą mgr inż. Mirosław Głąb [37]. Laboratorium zachowało tradycyjny podział [38] na pracownie – zespoły: Asfaltów i Nawierzchni Asfaltowych, Betonów i Materiałów Wiążących, Diagnostyki Nawierzchni, Kruszyw, Gruntów i Geotechniki. W związku z nowymi dyrektywami dotyczącymi zapewnienia wyższych standardów zarządzania pojawiło się nowe stanowisko w historii jednostki: Specjalista do spraw Jakości. Funkcję tę objął mgr inż. Marcin Kamiński.

 

Laboratorium wkrótce czekała jeszcze jedna radykalna zmiana. Po latach starań w lipcu 2010 roku zainicjowano prace dokumentacyjno – studyjne [39] związane z koncepcją budowy nowego budynku instytucji a w lutym następnego roku ruszyła sama budowa. Zakończenie realizacji inwestycji miało miejsce we wrześniu 2012 roku. Od 1 stycznia 2013 Laboratorium definitywnie przeniosło się pod nowy adres: Nowotoruńska 31 [40], choć żmudny proces przeprowadzki oraz ostatecznej instalacji maszyn i urządzeń nie był jeszcze do końca zakończony.

 

 

 Laboratorium drogowe 2014 r

Nowe pomieszczenia spełniające wszelkie kryteria nowoczesnego ośrodka badawczego w pełni odpowiadają wysokim wymaganiom stawianym obecnie przez GDDKiA przy budowie i utrzymaniu dróg krajowych. Zapewniają też znakomite warunki lokalowe niezbędne do wdrożenia i funkcjonowania w laboratorium systemu zarządzania jakością wg PN-EN ISO/IEC 17025, o którego akredytację obecnie ubiega się Wydział Technologii GDDKiA Oddział w Bydgoszczy.

 

  

 

 

 

 

 

Przypisy:

[1] Podstawy organizacyjne zostały zatwierdzone przez Ministerstwo Komunikacji (Dz. Urz. M.K. nr 6, poz. 88  z 3 03.1948r oraz uzupełnione instrukcja o laboratoriach drogowych w Dz. Urz. M. K. nr 15, poz. 315 z 30.09.1948 r.  - K. Jabłoński, B. Jefimow – Rola laboratoriów terenowych w działalności badawczej i wdrażaniu nowej techniki. str. 48 (w): Konferencja Naukowo –  Techniczna nt. Zaplecze Naukowo – Badawcze w Drogownictwie. Referaty, Gdańsk 1973

[2] Zarządzenie dyrektora Centralnego Zarządu Dróg Publicznych z 9.05. 1952 r. tamże. str.  48

[3] Historię laboratorium z lat 1952 – 1989 zaczerpnięto z: rękopisu Z Grześkowiaka pt. Historia Okręgowych Laboratoriów Drogowych w Polsce i Okręgowego Laboratorium Drogowego w Bydgoszczy oraz publikacji  XL Jubileuszowa Narada Kierowników Okręgowych Laboratoriów Drogowych 1949 – 1989, Bydgoszcz 1989.09.11-13, str. 11, a także  M Antoniak, Działalność Okręgowego Laboratorium Drogowego w Bydgoszczy w latach 1952 r do 1983r, maszynopis – notatka służbowa z 21.11.1983

[4] Zarządzenie Nr 3 Dyrektora WZDP (inż. F. Gogol) z dnia 30.01.1956r w sprawie organizacji Laboratorium Drogowego przy WZDP

[5] W latach 1956-1958 wprowadzono do produkcji mas bitumicznych grysy wapienne (REDP Świecie pod nadzorem inż.  S. Pałczyńskiego i

J. Wleklińskiego). Na drodze państwowej pierwszą tego rodzaju nawierzchnie zastosowano na odcinku Barcin – Żnin.

[6] Opracowano technologię wykonywania podbudów z pospółek i żwirów polodowcowych mieszanych z odpadami wapiennymi, również technologie wykonywania mieszanek mineralno – smołowych na mokro przy zastosowaniu  miejscowego kruszywa wapiennego.

[7] Ówczesny dyrektor REDP Wąbrzeźno, od 1966 z-ca Dyrektora WZDP, w latach 80 m.in. kierownik Pracowni Projektowej przy DODP Bydgoszcz, znany innowator i zwolennik nowych technologii w drogownictwie, zginął w wypadku komunikacyjnym w pobliżu bydgoskiego Myślęcinka w latach 90.

[8] Stan pracowników zatrudnionych w laboratorium w latach 1954-1983:

 

Rok	Stan zatrudnienia w laboratorium
1954	2
1961	4
1962	5
1964	7
1966	10
1971	16
1975	22
1983	20*

*Bez wyodrębnionej  w 1974 roku Pracowni Geologicznej

 

[9] Technologia opracowana pod kierunkiem inż. N. Janowiaka. Pierwszy odcinek za smołobetonu na zimno wykonany został na drodze Stolno – Wąbrzeźno przez REDP Wąbrzeźno w 1961 roku.

[10] Drogi Bydgoszcz – Przyłubie- Toruń oraz Chojnice - Czersk

[11] Lata 1969 – 1971 - metodę opracował zespół pod kierunkiem inż. N. Janowiaka. Pierwszy odcinek z tą technologią to odcinek drogi E-16 Toruń – Ciechocinek.

[12] Lata 1972 – 1973 – droga E- 16 odc. Toruń – Chełmża.

[13] Lata 1972 – 1973 –  odcinek doświadczalny: droga Toruń – Kowalewo.

[14] Od 1.08.71 – do 31.03.82 

[15] Metodę tę w latach 1974 -1975 wdrożył zespół w składzie: Z. Grześkowiak, N. Janowiak, M. Antoniak. Nawierzchnię wykonano na poboczu drogi T-81 na granicy miasta Bydgoszczy oraz drogi spacerowe w parku myślęcińskim i na terenie Ośrodka Wypoczynkowego Drogowców w Bachorzu.

[16] Wspólnie z pracownikami bydgoskiego Makrum wykonano prototyp i uruchomiono produkcję serii informacyjnej krajowego młyna prętowego.

[17] Metodę zastosowano przy przebudowie dróg: Bydgoszcz – Inowrocław oraz Bydgoszcz – Gdańsk.

[18] Ustawa z dnia 28 maja 1975 r o dwustopniowym podziale administracyjnym państwa i zmiana ustawy o Radach Narodowych oraz wykonawcze rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 czerwca 1975 roku w sprawie dostosowania organizacji zarządzania drogami publicznymi do podziału administracyjnego państwa spowodowała zlikwidowanie powiatów (324) jako pośrednich jednostek administracji państwowej, a liczbę województw zwiększono z 17 do 49. Wprowadzono również zasadniczą zmianę w zarządzaniu drogami publicznymi poprzez całkowitą integracje dotychczas istniejących oddzielnych zarządów dla dróg państwowych i lokalnych, zarówno na szczeblu wojewódzkim jak i niższym. Zlikwidowane zostały powiatowe i wojewódzkie zarządy dróg lokalnych. Zamiast wojewódzkich zarządów dróg publicznych (WZDP) powstały dyrekcje okręgowe dróg publicznych (DODP), zamiast 314 powiatowych zarządów drogowych powstały 184 rejony dróg publicznych (RDP). Laboratoria drogowe weszły w skład dyrekcji okręgowych obok pracowni projektowych i  geodezyjnych.

[19]W roku 2012 po niewielkich adaptacjach i powiększeniu metrażu powierzchnię szacowano na 236,3 m²  - biura -60,0 m², część badawcza: 176,3 m².

[20]Budynek jednopiętrowy, z częścią garażową, na parterze pierwotnie pracownie: chemiczna, gruntów i betonów, na piętrze  pokój Kierownika oraz pracownie kruszyw i bitumów. Pod koniec lat 90 gruntownie zmodernizowany i w niewielkim stopniu powiększony. Był siedzibą laboratorium do końca 2012 roku. Obecnie po kompleksowej przebudowie w roku 2013, dobudowie nowej kondygnacji i zmianach architektonicznych służy na nowo innym wydziałom GDDKiA w Bydgoszczy.

[21] M. Antoniak – absolwent WSI w Bydgoszczy. Pracuje w drogownictwie od 1972 roku a od 1974 roku w strukturach bydgoskiego laboratorium. Oprócz rutynowych czynności wspólnie z obecnym Instytutem Badawczym Dróg i Mostów w Warszawie wdrażał nową technologię w zakresie utrwaleń nawierzchni drogowych przy użyciu asfaltów upłynnionych, stosowaniu środków adhezyjnych do mieszanek asfaltowych oraz wykorzystaniu piasków miejscowych otaczanych asfaltem do podbudów drogowych. Kierował pracami badawczo-rozwojowymi w zakresie wdrażania nowych technologii i materiałów, jak: zastosowanie polimeroasfaltów do warstw ścieralnych, mieszanek mineralno-asfaltowych odpornych na koleinowanie w warstwach konstrukcyjnych, wykorzystanie techniki recyklingu w nawierzchniach i przebudowach drogowych. Za prace związane z wdrażaniem nawierzchni betonowych na drogach o małym ruchu wyróżniony został nagrodą Ministra Komunikacji I stopnia. Został również odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Swoje doświadczenie zawodowe przekazywał młodszym kolegom i koleżankom oraz młodzieży szkolnej, za co otrzymał w roku 2004 dyplom za realizację "Dzień Przedsiębiorczości".

[22] Stan organizacyjno – osobowy OLD Bydgoszcz w 1993 roku

 

Pracownia/Funkcja	Imię i nazwisko
Kierownik OLD	Mieczysław Antoniak
Pracownia gruntów i geotechniki	Andrzej Marjanowski; Bożena Rutkowska
Pracownia betonów i podbudów	Kazimierz Majerski; Jacek Szerszyński
Pracownia nawierzchni	Wiesław Masiełajc
Pracownia kruszyw	Ewa Konwińska (Kochowska); Brygida Betka; Małgorzata Łukasik
Pracownia bitumiczna	Waldemar Nicpoń; Emilia Piotrowska; Zdzisław Grześkowiak
Pracownia chemiczna	Hanna Chojnacka
Komórka transportowa	Marek Kamiński

 

[23] Autostradowy most przez Wisłę długości 1 km otwarty w lipcu 1998r  (w tej chwili w związku z rozbudową obiektu – wschodnia nitka mostu)

[24] Jednojezdniowa, długości 14 km

[25] Reforma zmieniła podział administracyjny kraju, wprowadziła 3-stopniową strukturę podziału terytorialnego z dniem 1 stycznia 1999 roku. Utworzono 16 rządowo-samorządowych województw i 315 samorządowych powiatów. Tym samym zmniejszono liczbę województw z 49 do 16. Reforma wymusiła zmiany także w organizacji zarządzania drogami krajowymi. Ze struktury DODP wyłoniono dwa główne podmioty: Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych oraz Zarządy Dróg Wojewódzkich – te ostatnie zajmujące się drogami finansowanymi przez nowo powstałe struktury  samorządowe województw.

[26] Zarządzenie nr 4 Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych z dnia 15.01.1999r (zmiana z 25.03.1999r)

 w sprawie utworzenia gospodarstwa pomocniczego.

[27] Na mocy zarządzenia nr 36 z 2.04.2002r Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad powstała 1 kwietnia 2002 z połączenia Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych oraz Agencji Budowy i Eksploatacji Autostrad.

[28] Pierwszą księgową została Krystyna Knajdek, zastąpił ją w 2005 roku Wojciech Kowalski. Z pracowników technicznych do pracy w dyrekcji odeszła Hanna Chojnacka, tym samym Pracownia Chemiczna przestała istnieć.

[29] Budowana w latach 2002 – 2003, w ciągu S 10.

[30] W klasie drogi ekspresowej jednojezdniowej dł ok. 5 km, budowana w latach 2005 – 2006r.

[31]  tzw. trasa poligonowa  ok. 11,3 km, południowa obwodnica Torunia, budowana: kwiecień 2004r – 15 listopada 2005r,  w ciągu DK10.

[32] Fragment DK10 Pomiędzy węzłami Stryszek i Białe Błota, długości 10,4 km – południowa obwodnica Bydgoszczy, ukończony 18 grudnia 2009.

[33] W ten sposób etat kierowcy w laboratorium przeszedł do historii.

[34] Zatrudnienie w laboratorium na koniec 2010 roku

 

Zespół/Funkcja	Imię i nazwisko	Data rozpoczęcia pracy w laboratorium
Kierownik Laboratorium	Mieczysław Antoniak	1974
Z-ca Kierownika Laboratorium	Jerzy Ptasznik	1997
Główny Księgowy	Wojciech Kowalski	2005
Komórka administracyjna	Brygida Betka	1990
Pracownia Asfaltów i Nawierzchni Asfaltowych	Marcin Wieczorek (Kierownik Pracowni) Paweł Wolski Adrian Rzepnikowski Łukasz Saganowski Tomasz Pokorniecki	2009 2009 2009 2009 2008
Pracownia Betonu i Materiałów Wiążących	Mirosław Głąb (Kierownik Pracowni) Jacek Szerszyński Kacper Grabowski Tomasz Żech	2002 1992 2008 2010
Pracownia Kruszyw	Ewa Kochowska (Kierownik Pracowni) Wiesław Masiełajc	1979 1988
Pracownia Gruntów i Podbudów	Andrzej Marjanowski (Kierownik Pracowni) Paweł Głuch Paweł Rzyski Wojciech Wąsikowski Grzegorz Żech	1977 2006 2008 2009 2010
Pracownia Nawierzchni	Sławomir Kowalczyk (Kierownik Pracowni) Bartosz Stachowiak	2006 2008
Laboratorium niestacjonarne m. Odolion*	Urszula Wypij Jakubowska Tomasz Krzyżanowski Marcin Kopczyński	2010 2010 2010

*W pełni wyposażone do prac badawczo-terenowych, z obszernym zapleczem kontenerowym, obsada – 3 osobowa.

[35] Zarządzenie nr 43 z 4.06.2010r Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w sprawie likwidacji gospodarstwa pomocniczego. Decyzja ta pociągnęła za sobą duże zmiany personalne w strukturze jednostki: na emeryturę odeszli: Kierownik Laboratorium M Antoniak, Ewa Kochowska, Brygida Betka oraz Andrzej Marjanowski, nie przedłużył etatu Sławomir Kowalczyk, a z powodu redukcji stanowiska odszedł Wojciech Kowalski.

[36] Absolwent ATR Bydgoszcz i Politechniki Warszawskiej, od 1994 roku pracownik laboratorium Zarządu Dróg Miejskich w Bydgoszczy, od 1997 związany z laboratorium  dróg krajowych w Bydgoszczy 

[37] Absolwent ATR Bydgoszcz i Politechniki Warszawskiej, od 2002 związany z laboratorium  dróg krajowych w Bydgoszczy.

[38] Stan  Organizacyjny Wydziału Technologii na 1.01.2013r

 

Zespół/Funkcja	Imię i nazwisko
Z-ca Dyrektora ds. Technologii	Jerzy Ptasznik
Stanowisko ds. Zarządzania Jakością w Zakresie Technologii	Marcin Kamiński
Naczelnik Wydziału Technologii	Mirosław Głąb (pełniący również funkcję Kierownika Zespołu Betonu i Materiałów Wiążących)
Zespół Asfaltów i Mieszanek Mineralno-Asfaltowych	Marcin Wieczorek (Kierownik Zespołu) Ewelina Dorawa; Adrian Rzepnikowski; Łukasz Saganowski; Tomasz Pokorniecki
Zespół Betonu i Materiałów Wiążących	Jacek Szerszyński; Kacper Grabowski; Tomasz Żech; Tomasz Krzyżanowski
Zespół Kruszyw	Paweł Wolski (Kierownik Zespołu) Urszula Wypij Jakubowska; Wiesław Masiełajc
Zespół Gruntów i Geotechniki	Paweł Głuch (Kierownik Zespołu) Paweł Rzyski; Wojciech Wąsikowski; Marcin Kopczyński
Zespół Diagnostyki Nawierzchni	Bartosz Stachowiak (p.o. Kierownika Zespołu) Grzegorz Żech
Laboratorium niestacjonarne m. Odolion	Urszula Wypij Jakubowska; Tomasz Krzyżanowski; Marcin Kopczyński

[39] W dniu 21.07.2010r. ogłoszono przetarg nieograniczony w celu wyłonienia wykonawcy projektu (zwycięzca: Biuro Projektowe Inżynierskie z Poznania), 7.02.2011r uzyskano pozwolenie na budowę: Decyzja nr 100/2011.

17.05.2011 podpisano umowę na budowę z Przedsiębiorstwem Budowlano-Usługowym Budopol S.A. z Bydgoszczy. Nadzór inwestorski sprawowała firma Inwestprojekt Sp. z o.o. z Bydgoszczy.

[40] Na terenie Bazy Rejonu GDDKiA Bydgoszcz nr działki 1/29