Serwis GDDKiA200 lat Centralnej Administracji Drogowej

200 lat Centralnej Administracji Drogowej - Monografia drogownictwa na Podkarpaciu cz. 6

PRACOWNIE DODP

 

 

Organizacja i zakres działania Pracowni Geologiczno-Technologicznej Materiałów Drogowych DODP w Rzeszowie

Okręgowe Laboratorium Drogowe Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w Rzeszowie utworzone zostało w 1975 r. w wyniku reorganizacji zarządzania drogami. Powstało na bazie Wojewódzkiego Laboratorium Drogowo-Mostowego Wojewódzkiego Zarządu Dróg Publicznych w Rzeszowie, do którego wcielono Laboratorium Wojewódzkiego Zarządu Dróg Lokalnych w Rzeszowie.

 

Pierwsze laboratorium drogowe na terenie WZDP w Rzeszowie powstało w 1953 r. przy Technikum Drogowym w Jarosławiu. Zajmowało 1 salę szkolną, a wyposażenie składało się z wiskozymetru, penetrometru, prasy hydraulicznej i aparatu Casagrande’a. Obsadę personalną stanowiło dwóch pracowników na pełnym etacie i jeden pracownik na ½ etatu.

 

Na bazie przedmiotowego laboratorium w 1955 r. utworzone zostało Wojewódzkie Laboratorium Drogowo-Mostowe. Podstawę jego utworzenia stanowiło zarządzenie Dyrektora Centralnego Zarządu Dróg Publicznych z dn. 9.05.1955 r. WLDM utrzymało do dyspozycji 3 pomieszczenia o powierzchni 54 m2 w suterynach przy ul. I Armii Wojska Polskiego w Rzeszowie.

 

W 1960 r. przeniesione zostało do własnego budynku przy ul. Rejtana 8a w Rzeszowie o powierzchni użytkowej 164 m2. Nowe pomieszczenia umożliwiły utworzenie oddzielnych pracowni: bitumicznej, betonów, kruszyw i gruntów, a w późniejszym okresie pracowni geologii inżynierskiej oraz przyczyniły się do poszerzania rodzaju i zakresu badań laboratoryjnych.

 

W 1971 r. powierzchnia użytkowa WLD-M wzrosła do 332 m2 w wyniku oddania do użytku dobudowanej części do istniejącego budynku. Dodatkowa powierzchnia pozwoliła na utworzenie pracowni chemicznej, a następnie pracowni geotechniki i konstrukcji nawierzchni.

 

Zmiany zachodzące w zatrudnieniu i powierzchni przedstawiono w poniższej tablicy.

 

Pierwszym kierownikiem laboratorium był w latach 1953 – 1955 inż. Julian Solanowski, nauczyciel Technikum Drogowego w Jarosławiu. Po przeniesieniu laboratorium w 1960 r. do Rzeszowa, funkcję kierownika objął mgr inż. Bronisław Walat i pełnił ją do 1966 r., tj. do czasu przejścia do pracy w Centralnym Zarządzie Dróg Publicznych. Od 1966 r. do 1972 r. kierownikiem był mgr inż. Stefan Szczepanik, a w latach 1972 – 1975 – mgr inż. Zbigniew Mądry.

 

Podstawy organizacyjne laboratorium regulowane były przez:

- zarządzenie Ministra Komunikacji z dn. 3.03.1948 r. (Dz. Urz. MK nr 6 poz. 88),

- „Instrukcja o laboratoriach drogowych”, wprowadzona zarządzeniem Ministra Komunikacji z dn. 20.09.1948 r. (Dz. Urz. MK nr 15 poz. 315).

 

Od 1952 r. podstawy organizacyjne laboratorium określone zostały:

- zarz. dyrektora Centralnego Zarządu Dróg Publicznych z dn. 9.05.1952 r.,

- zarządzenie z dn. 17.11.1954 r., które zawierało instrukcję służbową dla kierowników laboratoriów drogowych.

 

Wojewódzkie Laboratorium Drogowo-Mostowe WZDP podlegało bezpośrednio Głównemu Inżynierowi WZDP, natomiast sprawy administracyjno-finansowe laboratorium prowadził REDP w Rzeszowie.

 

Do głównych zadań Wojewódzkiego Laboratorium Drogowo-Mostowego WZDP należało początkowo:

- zajmowanie się sprawami geologicznymi i technologicznymi nawierzchni,

- organizowanie laboratoriów polowych na budowach,

- prowadzenie szkolenia pracowników drogowych w zakresie technologii.

 

W późniejszych latach do zakresu działania doszły następujące zadania:

- badanie gruntów i materiałów miejscowych,

- ustalanie receptur dla mieszanek mineralno-bitumicznych i betonów oraz na wykonywanie stabilizacji gruntów piaszczystych cementem,

- kontrola jakości robót i procesów technologicznych.

 

Do ważniejszych prac wykonywanych przez Laboratorium należały:

- prowadzenie od 1957 r. badań nad możliwością wykorzystania materiałów miejscowych (pospółek rzecznych) do wykonywania podbudów stabilizowanych mechanicznie,

- wyszukiwanie złóż pospółek przydatnych na podbudowy,

- wdrażanie technologii wykonywania podbudów z piasków stabilizowanych cementem; technologii uszarstniania nawierzchni bitumicznych oraz technologii wykonywania podbudów z mas bitumicznych wytwarzanych na zimno w betoniarkach przeciwbieżnych.

 

Laboratorium Drogowe przy Wojewódzkim Zarządzie Dróg Lokalnych utworzone zostało w 1968 r. Kierownikiem Laboratorium był mgr inż. Marian Fugas. Obsługiwało wszystkie Zarządy Dróg Lokalnych. Zasłużyło się uruchomieniem produkcji popiołów lotnych z węgla brunatnego w Koninie oraz wdrożeniem wykonywania stabilizacji podłoża gruntowego przy użyciu popiołów lotnych.

 

Doświadczenia i osiągnięcia w zakresie wykorzystania popiołów do stabilizacji gruntów przedstawione zostały na Ogólnokrajowej Konferencji SIiTK (Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Komunikacji) nt. „Zastosowanie popiołów lotnych w budownictwie drogowym”.

 

Pierwszym kierownikiem Okręgowego Laboratorium Drogowego Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych, powstałego w 1975 r. został mgr inż. Zbigniew Mądry (dotychczasowy kierownik Wojewódzkiego Laboratorium Drogowo-Mostowego WZDP). Funkcję tę pełnił do 1978 r. Od 1979 r. kierownikiem OLD został mgr inż. Tadeusz Hałaś.

 

W 1977 r. OLD zajmowało pomieszczenia o powierzchni 264 m2, posiadało sprzęt o wartości 2947,0 tys. zł oraz pracowało w nim 30 pracowników, natomiast w laboratoriach polowych w tym czasie zatrudnionych było 32 pracowników.

Okręgowe Laboratorium Drogowe podporządkowane było Zastępcy Naczelnego Dyrektora DODP ds. Technicznych. Obsługę administracyjno-finansową OLD, do czasu włączenia go do zarządu DODP na końcu 1981 r., pełnił REDP w Rzeszowie.

 

 

Okręgowe Laboratorium Drogowe DODP w Rzeszowie wyróżniało się m. in. stabilnością kadry inżynieryjno-technicznej. Do długoletnich i zasłużonych pracowników OLD należeli:

- mgr inż. Bronisław Walat,

- mgr inż. Tadeusz Hałdaś,

- mgr inż. Marian Chruszczyk,

- inż. Ryszard Kunysz,

- mgr Joanna Skrodzka,

- tech. Kazimierz Bałanda,

- tech. Jan Tomaka,

- tech. Edward Rząsa,

- tech. Aleksandra Rokitowska,

- tech. Stanisław Kruk,

- mgr inż. Zbigniew Mądry,

- mgr inż. Stefan Szczepanik,

- mgr inż. Maria Wilczyńska,

- mgr Maria Żmuda,

- mgr inż. Marek Dronka,

- mgr inż. Jan Kula,

- tech. Ludwika Łuszczki.

 

Wśród zatrudnionych na stanowiskach pomocników laboratoryjnych długoletnimi pracownikami byli:

- Zofia Chwajta,

- Zbigniew Tendelski,

- Bronisław Dziura,

- Stanisław Ruszel,

- Kazimierz Międlar.

 

W działalności OLD do podstawowych czynności należały:

- kontrola jakości materiałów,

- ustalanie zatwierdzania receptur na mieszanki mineralno-bitumiczne i betonowe,

- kontrola jakości robót drogowych i mostowych,

- prowadzenie badań niezbędnych przy opracowaniu dokumentacji drogowo-mostowych,

- badanie stanu nawierzchni drogowych,

- szkolenie pracowników zatrudnionych w laboratoriach polowych oraz pracowników pionu technicznego DODP,

- prowadzenie prac badawczych.

 

Do ważniejszych prac wykonanych przez OLD należały:

- prace nad oznaczeniem granicy płynności gruntów metodą penetracyjną, które zakończono opracowaniem projektu normy,

- prowadzenie doświadczeń we współpracy z IBDiM nad zastosowaniem błękitu metylowego do wyznaczania drobnych frakcji gruntu,

- prowadzenie we współpracy z IBDiM badań osuwisk m. in. metodą sondowania elektrooporowego kompensatorem elektrooporowym,

- wdrożenie wykonawstwa fundamentów szczelinowych pod podporami mostowymi w postaci betonowych ścianek szczelinowych wykonywanych w osłonie bentonitowej,

- wykonanie i zastosowanie wiertnicy mechanicznej z własnym napędem do wycinania próbek z nawierzchni bitumicznej,

- przystosowanie ubijaka Proctora mechanicznego do wykonywania walców próbnych Ø 8 cm,

- zastosowanie w wierceniach geotechnicznych napędu silnikowego do wyciągania urządzeń wiertniczych i rur osłonowych.

 

Organizacja i zakres działania Pracowni Geodezyjno-Wywłaszczeniowej DODP w Rzeszowie

Zalążkiem Pracowni Geodezyjno-Wywłaszczeniowej była Komórka Geodezyjna utworzona przez WZDP w Rzeszowie z dnia 1.07.1958 r. w oparciu o zarządzenie wewnętrzne nr 5 Dyrektora WZDP, określające jednocześnie zakres jej działania.

 

Decydujący wpływ na utworzenie Komórki Geodezyjnej miało zapotrzebowanie na opracowywanie na bieżąco dokumentacji geodezyjnych, stanowiących podstawę przy nabywaniu i wywłaszczaniu gruntów przydrożnych zajmowanych pod budowę oraz modernizację dróg, a także konieczność prawnego uregulowania zaległości w przedmiotowym zakresie.

 

Utworzona przy WZDP w Rzeszowie Komórka Geodezyjna była pierwszą tego typu jednostką w pionie Centralnego Zarządu Dróg Publicznych.

 

W grudniu 1959 r., w oparciu o zarządzanie Ministra Komunikacji w sprawie utworzenia służby geodezyjnej w pionie dróg publicznych, Komórka Geodezyjna została przemianowana na Pracownię Geodezyjno-Wywłaszczeniową, podporządkowaną bezpośrednio Głównemu Inżynierowi WZDP.

 

Sprawy administracyjno-finansowe Pracowni od 1959 r. do 1960 r. prowadził Rejon Eksploatacji Dróg Publicznych w Rzeszowie, w latach 1961 – 1970 Rejon Eksploatacji Kamienia w Rzeszowie, a od 1971 r. do końca czerwca 1975 r. ponownie REDP w Rzeszowie. Od lipca 1975 r., w wyniku reorganizacji zarządzania drogami, Pracownia Geodezyjno-Wywłaszczeniowa podporządkowana została DODP w Rzeszowie, utworzonej z połączenia WZDP i WZDL, a bezpośrednio Zastępcy Naczelnego Dyrektora DODP ds. Technicznych. Sprawy administracyjno-finansowe Pracowni powierzono Rejonowi Dróg Publicznych w Rzeszowie, który prowadził je do końca 1981 r. od stycznia 1982 r. Pracownia Geodezyjno-Wywłaszczeniowa została włączona do zarządu DODP i pozostała w nim do końca 1990 r.

 

Poniżej przedstawiono schemat organizacyjny Pracowni wg stanu z 1990 r.

 

 

Pierwszym Kierownikiem Komórki Geodezyjnej, a następnie Pracowni Geodezyjno-Wywłaszczeniowej, został mgr inż. Adam Czapelski, zatrudniony od 1.07.1958 r. i pełniący kierowniczą funkcję do końca 1976 r. Pierwszym pracownikiem był natomiast tech. Aleksander Bobecki, którego przyjęto do pracy już w maju 1958 r., na podstawie otrzymanej w kwietniu z CZDP zgody na utworzenie Komórki Geodezyjnej.

 

Do końca 1959 r. obsada Pracowni powiększyła się do 5 osób w wyniku zatrudnienia:

- tech. Czesława Chruściela na stanowisko starszego geodety,

- mgr Ryszarda Furmana na stanowisko inspektora ds. wywłaszczeń,

- Danuty Czeremszyńskiej na stanowisko ds. administracyjnych

 

Od 1960 r. do 1975 r. stan zatrudnienia w Pracowni, mimo nieznacznej fluktuacji kadr, stale się powiększał. Ogółem w pierwszej połowie 1975 r. zatrudnionych było w Pracowni 18 osób. Od lipca 1975 r. stan zatrudnienia w Pracowni powiększył się do 28 osób w wyniku włączenia do niej osób zajmujących się zagadnieniami geodezyjno-wywłaszczeniowymi w Wojewódzkim Zarządzie Dróg Lokalnych w Rzeszowie. W tym czasie w Pracowni zatrudnionych było:

- 15 geodetów,

- 4 pracowników ds. wywłaszczeń,

- 2 pracowników administracyjnych,

- 7 pracowników fizycznych.

 

W 1977 r. Kierownikiem Pracowni Geodezyjno-Wywłaszczeniowej został inż. Bronisław Orliński i funkcję tę pełnił do czasu rozwiązania pracowni w 1991 r.

Do długoletnich i zasłużonych pracowników należeli:

- mgr inż. Adam Czapelski – organizator i pierwszy kierownik,

- tech. Aleksander Bobecki,

- tech. Czesław Chruściel,

- tech. Zbigniew Rolski

- tech. Tadeusz Kalamarz,

- inż. Bronisław Orliński – długoletni kierownik,

- mgr Tadeusz Trałka,

- Maria Forowicz,

- Danuta Czeremszyńska.

 

Do podstawowych obowiązków Pracowni Geodezyjno-Wywłaszczeniowej należało:

- wykonywanie dokumentacji geodezyjnych niezbędnej przy wywłaszczeniu i nabywaniu gruntów,

- wykonywanie rozgraniczeń i utrwalanie granic pasów drogowych,

- wykonywanie map i pomiarów sytuacyjno-wysokościowych,

- kompletowanie dokumentacji wywłaszczeniowych,

- prowadzenie pertraktacji w sprawie nabycia gruntów i innych nieruchomości na cele drogowe oraz w sprawie wejścia z robotami na teren,

- sporządzanie wniosków wywłaszczeniowych oraz wystąpień o przekazanie gruntów,

- udział w sprawach wywłaszczeniowych i odszkodowawczych,

- zlecanie szacunków nieruchomości,

- prowadzenie spraw administracyjno-gospodarczych dot. działalności Pracowni,

- obsługa geodezyjna robót drogowo-mostowych, kamieniołomów, żwirowni, osuwisk,

 

W okresie 30-letniej działalności Pracownia Geodezyjno-Wywłaszczeniowa wykonała m. in. następujące prace:

- opracowała lub nadzorowała i odebrała operaty geodezyjne niezbędne przy wywłaszczaniu pasów dla dróg państwowych o długości ok. 2060 km,

- opracowała zdjęcia sytuacyjno-wysokościowe na powierzchni ok. 1600 ha

- wykonała różne roboty geodezyjne dla ok. 1500 obiektów,

- przeprowadziła postępowania wywłaszczeniowe dla 530 gmin katastralnych,

- uzyskała wpisy w księgach wieczystych dla ok. 350 obiektów,

- zawarła prawie 11 tys. umów z właścicielami nieruchomości w sprawie wypłat za zniszczone plony, składniki trwałe i przeniesienie budynków, zlecając wypłatę odszkodowań na kwotę 145,6 mln zł.

 

Ponadto do osiągnięć Pracowni zaliczyć należy:

- Opracowanie mapy sieci dróg państwowych w skali 1:300000 dla województwa rzeszowskiego sprzed 1975 r. oraz map w skali 1:100000 dla sieci dróg administrowanych przez DODP w województwach krośnieńskim, przemyskim i rzeszowskim.

- Opracowanie metody pomiarów oraz formy przedstawiania wyników pomiarów przemieszczeń terenu na terenach osuwiskowych w kamieniołomach drogowych.

- Opracowanie przy współpracy z Politechniką Rzeszowską nowych zasad pomiaru węzłów mostów stalowych przy zastosowaniu metody fotogeometrycznej z ruchomego stanowiska. Za powyższą pracę Kierownik Pracowni, mgr inż. Adam Czapelski, otrzymał specjalną nagrodę Rektora Politechniki.

- Opracowanie formy i sposobu kompletowania dokumentacji wywłaszczeniowej z uwzględnieniem wymogów ustawy wywłaszczeniowej i wymagań miejscowych władz.

 

Organizacja i zakres działania Pracowni Geologiczno-Technologicznej Materiałów Drogowych (PG-TMD) DODP w Rzeszowie

Pracownia Geologiczno-Technologiczna Materiałów Drogowych rozpoczęła działalność z dn. 15.04.1978 r. na podstawie zarządzenia nr 4 Naczelnego Dyrektora Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych z dn. 14.04.1978 r. w sprawie powołania i organizacji wewnętrznej Pracowni.

 

Podstawę powołania Pracowni stanowiły:

- zarządzenie nr 183 Ministra Komunikacji z dn. 8.12.1969 r. w sprawie szczegółowej organizacji i zakresu działania służby geologicznej w resorcie komunikacji (Dz. Urz. MK Nr 1 poz. 1 z 1970 r. oraz Nr 11 poz. 98 z 1973 r.),

- okólnik nr CZDP 2/83 Ministra Komunikacji z dn. 30.04.1983 r. w sprawie zasad funkcjonowania i zakresu działania pracowni geologicznych w dyrekcjach okręgowych dróg publicznych.

 

W wyniku utworzenia PG-TMD zlikwidowany został w zarządzie DODP Wydział Produkcji Materiałów, w miejsce którego utworzono jedynie stanowisko pracy.

 

Pracownia podporządkowana została Zastępcy Naczelnego Dyrektora DODP ds. Środków Produkcji, a sprawy administracyjno-finansowe powierzono do prowadzenia Rejonowi Eksploatacji Kamienia.

 

Organizatorem i kierownikiem Pracowni został mgr inż. Marian Chruszczyk, który pełnił funkcję kierowniczą do 1991 r., tj. do chwili rozwiązania Pracowni. Na siedzibę Pracowni przeznaczono część pomieszczeń budynku przy ul. Wyspiańskiego w Rzeszowie, w którym do 1975 r. mieścił się WZDL w Rzeszowie.

 

Do podstawowego zakresu działania Pracowni należało organizowanie i wykonywanie wszystkich prac geologicznych dla potrzeb drogownictwa oraz bieżąca obsługa geologiczna złóż eksploatowanych przez jednostki podległe DODP, a w szczególności:

- opracowywanie dokumentów geologicznych związanych z projektowaniem, dokumentowaniem i udostępnianiem do eksploatacji złóż kruszyw naturalnych i surowców skalnych,

- opracowywanie dokumentacji na rekultywację wyrobisk poeksploatacyjnych,

- sprawowanie bieżącej obsługi geologicznej w zakresie prawidłowej gospodarki złożami,

- zlecanie do wykonania prac geologicznych innym jednostkom i sprawowanie nadzoru inwestorskiego,

- sporządzanie planów prac geologicznych i sprawozdań z ich realizacji,

- sporządzanie bilansu zasobów kopalin,

- opracowywanie projektów techniczno-konstrukcyjnych zakładów uszlachetniania kruszywa oraz projektów ujęcia wód technologicznych i odprowadzania ścieków.

 

W 1990 r. zgodnie z niżej zamieszczonym schematem organizacyjnym w skład Pracowni wchodziły dwa działy:

1) Dział Wierceń i Obsługi Techniczno-Gospodarczej z trzyosobową brygadą wiertniczą, którego kierownikiem był tech. Wojciech Trzyna,

2) Dział Geologiczno-Górniczy siedmioosobowy, którego kierownikiem był inż. Eugeniusz Lis.

 

 

Według stanu z 1990 r. w Pracowni zatrudnionych było ogółem 14 osób, w tym:

- 6 z wyższym wykształceniem technicznym,

- 3 z średnim wykształceniem technicznym,

- 3 wiertaczy,

- 1 kierowca,

- 1 prac. administracyjny (maszynopisanie, prowadzenie archiwum itp.)

 

W latach 1978 – 1990 Pracownia udokumentowała i w części przygotowała do eksploatacji niżej wymienione złoża kruszyw naturalnych:

- Kozodrza – Budy o zasobach pospółki ok. 1800,0 tys. t,

- Niegłowice o zasobach pospółki ok. 2,0 mln t,

- Łodzina o zasobach pospółki ok. 1,3 mln t,

- Łętownia o zasobach pospółki ok. 1,3 mln t,

- Krasne o zasobach pospółki ok. 200,0 tys. t,

- Gogołów o zasobach pospółki ok. 1,0 mln t,

- Niebylec o zasobach pospółki ok. 100,0 tys. t,

- Wyżne o zasobach pospółki ok. 100,0 tys. t,

- Przyłęk o zasobach pospółki ok. 300,0 tys. t,

- Grabowiec o zasobach pospółki ok. 1,5 mln t.

 

Organizacja i zakres działania Pracowni Projektowej DODP w Rzeszowie

Zalążkiem Pracowni Projektowej przy DODP w Rzeszowie była utworzona w 1971 r. Pracownia Projektowa stanowiąca jeden z działów Gospodarstwa Pomocniczego Materiałów Drogowych, podległego Wojewódzkiemu Zarządowi Dróg Lokalnych w Rzeszowie.

 

Do 1975 r. w Pracowni zatrudnionych było 15 – 20 osób. Pierwszym kierownikiem Pracowni do 1975 r. był mgr inż. W. Skoczylas.

 

Od 1976 r. kierownikiem Pracowni został mgr inż. Jerzy Solanowski, który pełnił funkcję kierowniczą do czasu rozwiązania Pracowni w 1991 r.

 

Podstawowymi stanowiskami (działami) organizacyjnymi Pracowni były zespoły projektowe o różnym składzie osobowym, chociaż zdarzały się również przypadki zatrudnienia samodzielnych projektantów. Ilość zespołów projektowych zmieniała się w zależności od zapotrzebowania na dokumentację oraz stanu zatrudnienia.

 

Obsługę zespołów projektowych i samodzielnych projektantów stanowili pracownicy zatrudnieni na stanowiskach ds. obsługi.

 

W latach 1976 – 1990 w Pracowni zatrudnionych było 20 – 27 pracowników. Schemat organizacyjny Pracowni Projektowej wg stanu z 1990 r. przedstawiono poniżej.

 

 

Z przedstawionego schematu wynika, że w 1990 r. w Pracowni były 2 zespoły drogowe, 1 zespół mostowy i 1 zespół usługowy. W zespołach zatrudnionych było 20 osób na pełnym etacie oraz 5 osób na ½ lub ¼ części etatu.

 

Zakres działania Pracowni Projektowej obejmował następujące zagadnienia:

- opracowywanie wytycznych programowych oraz koncepcji na roboty inwestycyjne i modernizację dróg i obiektów mostowych,

- opracowywanie projektów technicznych i skróconych na budowę, przebudowę i modernizację dróg i obiektów mostowych,

- opracowywanie projektów technicznych na budowę parkingów, murów oporowych i podporowych, zatok autobusowych, na regulację rzek i potoków, na likwidację osuwisk,

- sporządzanie kosztorysów szczegółowych i ślepych,

- pełnienie nadzoru autorskiego,

- wykonywanie pomiarów geodezyjnych kontrolnych w czasie realizacji oraz po wykonaniu robót,

- prowadzenie ewidencji i archiwum wykonanych prac projektowych.

 

W okresie działalności Pracownia Projektowa wykonała m. in. ok.:

- 360 dokumentacji projektowych na budowę, przebudowę i modernizację dróg lokalnych i wojewódzkich o łącznej długości 840 km,

- 45 dokumentacji na przebudowę, modernizację i odnowę dróg państwowych i krajowych o łącznej długości 430 km,

- 129 projektów na budowę, przebudowę i modernizację obiektów mostowych.

 

Do ważnych dokumentacji projektowych wykonanych przez Pracownię zalicza się:

a) projekty techniczne na modernizację dróg:

- Zgorzelec – Medyka na odc. Zawada – Medyka,

- Radom – Rzeszów na odc. Hadykówka – Rzeszów – Boguchwała,

- Lublin – Rzeszów od granicy woj. rzeszowskiego do Rzeszowa,

- Ustrzyki D. – Ustrzyki G.,

- Cisna – Wetlina – Ustrzyki G.,

- Hoczew – Polana – Czarna,

- Uherce – Myczków,

- Baligród – Cisna,

- Mielec – Kolbuszowa – Sokołów,

- Leżajsk – Łańcut,

- Sędziszów – Wielopole,

b) projekty techniczne na budowę obiektów mostowych:

- na rz. Tabor w Ladzinie ....................................................................... dł. 25 m,

- na rz. Stobnica w Godowej .................................................................. dł. 33 m,

- na rz. Jasiołce w Świerzowej ............................................................... dł. 72 m,

- na rz. Tabor w Rymanowie ............................................................... dł. 32,5 m,

- na rz. Jasiołce w Dobrucowej .............................................................. dł. 50 m,

- na rz. Mleczce w Siedleczce ................................................................ dł. 32 m.

 

Do długoletnich i wyróżniających się pracowników, poza kierownikami pracowni, należeli:

- tech. Władysław Borowski – Kierownik Zespołu,

- inż. Stanisław Kulka – Kierownik Zespołu,

- tech. Zygfryd Łuczyk – Starszy Projektant,

- Zofia Madej – Kreślarz,

- Władysława Oramus – Kreślarz,

- mgr inż. Janusz Rząsa – Kierownik Zespołu,

- tech. Alicja Rzeszótko – Asystent Projektanta,

- mgr inż. Stefan Szczepanik – Samodzielny Projektant,

- mgr inż. Piotr Zimny – Starszy Projektant.

 

Kolejna część monografii poświęcona będzie budowniczym dróg w Bieszczadach.