Archiwum 2009

Walec wylądował na Litewskim

       
Z efektów 190-letnich działań administracji drogowej różnego szczebla codziennie korzystają miliony kierowców. Polska sieć drogowa to ponad 18,3 tys. km dróg krajowych (w tym autostrad i dróg ekspresowych), którymi zarządza GDDKiA, 28,4 tys. km dróg wojewódzkich, ponad 128 tys. km dróg powiatowych i ponad 203 tys. km dróg gminnych.
Początek drogownictwa w Polsce to powołanie Dyrekcji Jeneralnej Dróg i Mostów Królestwa Polskiego w 1819 roku. W tym samym roku jej dyrektorem został generał Franciszek Ksawery Christiani (1772–1842). W 1832 roku władze rosyjskie, po zdławieniu powstania listopadowego, w miejsce dotychczasowej organizacji powołały Dyrekcję Komunikacji Lądowych i Wodnych, na czele której stanął ponownie generał Christiani. Od 1819 roku Christiani zbudował cały system dróg będących fundamentem nowoczesnego polskiego drogownictwa. Do 1842 roku wybudował 2195 km dróg bitych oraz 20 traktów z mostami na rzekach. Pod jego kierunkiem został wybudowany m.in. trakt brzeski o długości blisko 190 km. Kolejnymi oddanymi drogami były trakty kalisko-poznański, kowieński, krakowski, fabryczny (przez Łódź, Sieradz do Kalisza) oraz toruński. Christianiemu zawdzięczamy też przeniesienie Traktu Lubelskiego z lewego brzegu Wisły (prowadził przez Kozienice) na prawy brzeg od Zakrętu przez Garwolin i Ryki. Początkowo ten trakt nazywany był Uściługskim gdyż prowadził do leżącego na granicy Królestwa Polskiego miasteczka Uściług (wybudowano w latach 1825 - 1836). Kierowcy do dziś korzystają ze szlaków wytyczonych w czasach Christianego. Duża część Traktu Lubelskiego to obecna droga krajowa nr 17, a od Piask w stronę granicy z Ukrainą pokrywa się z DK12. Dodajmy, że jeden z uczniów Christianiego, Maciej Bajer, był budowniczym szlaku prowadzącego z Piask do Zamościa (Szosa Lubelsko-Tomaszowska, lata 1834 - 1835). Co ciekawe, bu zbudowaniu traktu osiadł na Lubelszczyźnie na majątku w pobliżu Fajsławic życząc sobie by pochowano go tuż przy zbudowanej drodze, przed wejściem do kościoła w Fajsławicach.
W 1846 roku polska administracja drogowa z siedzibą w Warszawie została włączona do rosyjskiego systemu i podporządkowana Głównemu Zarządowi Komunikacji i Budowli Publicznych w Petersburgu. Praca Zarządu sprowadzała się do konserwacji istniejących dróg.
System bitych dróg w 1849 roku przekroczył 2303 km. Składał się z ośmiu traktów oraz kilku dróg lokalnych o łącznej długości przekraczającej 1475 km. Warszawa znalazła się w centrum tego systemu. W styczniu 1919 roku powstało Ministerstwo Robót Publicznych, które zostało upoważnione do zorganizowania jednolitej dla całego państwa administracji dróg kołowych. W roku 1923 opracowano 20-letni plan rozbudowy dróg, który m.in. zakładał wybudowanie 60 tys. km dróg bitych i brukowanych, przebudowę mostów drewnianych na mosty stałe oraz powiększenie gęstości dróg. W okresie międzywojennym w sumie zbudowano 20 tys. km dróg. Do 1946 roku tylko odbudowywano drogi oraz podjęto produkcję materiałów budowlanych na potrzeby drogownictwa. Od roku następnego rozpoczęto stopniowo modernizację starych nawierzchni.
W latach 1950–1955 długość dróg kołowych o twardej nawierzchni wzrosła o 1245 km, co stanowiło tylko część planowanych zadań. W latach 1960–1970 zbudowano lub przebudowano 26 tys. km, przy czym nacisk został położony na drogi lokalne. Radykalne zmiany w systemie organizacji prac drogowych nastąpiły w wyniku współpracy polskiego rządu z ONZ. W ten sposób został opracowany program „Rozwój sieci drogowej”, realizowany w latach 1973–1977. Przez 35 lat zbudowano 54 tys. km nowych,  zmodernizowano  kolejnych 87 tys. dróg. Ponadto powstało 5 tys. objazdów wokół miast i wsi. W efekcie osiągnięto wzrost gęstości sieci drogowej do 46,8 km/100 km kw.
W okresie PRL-u wybudowano tylko 127 km autostrad, czyli połowę z tego, co jest w budowie w tej chwili.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, która kontynuuje dokonania generała Christianiego powstała w 2001 roku z połączenia Agencji Budowy i Eksploatacji Autostrad oraz Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych. Do podstawowych celów działania Dyrekcji należy zarządzanie drogami i autostradami, łącznie z utrzymaniem ich w dobrym stanie. GDDKiA ma również za zadanie zapewnić możliwość realizacji programów inwestycyjnych oraz koordynować działania w ramach przedsięwzięć publiczno-prywatnych.

22.09.2009 r.

  drukuj