Po odzyskaniu niepodległości Polska potrzebowała stabilizacji w zakresie administracyjnym. Drogi dla których rozbieżności ustawodawcze ze względu na różnice zaborczej jurysdykcji były oczywiste, łatwo administracyjnie nie było też scalić. Nieuregulowana sytuacja przynależności ziem, braki kadrowe oraz ogromne potrzeby finansowe były wyzwaniem. Należało przywrócić komunikację między miastami i zaplanować rozwój, prace na kilka dekad.
Każda historia ma swoje filary- osoby, nadające jej kształt i kierunek w którym podążyła. Wizjonerstwo, plany, projekty poparte doświadczeniem i pracą, mimo upływu lat wciąż wzbudzają szacunek i podziw, zwłaszcza przy skutecznej realizacji. W naszej drogowej historii historia świata, Polski odegrała dużą rolę. Przełomowe momenty wyłaniały liderów. Powstanie Królestwa Polskiego dało pierwszy filar- Franciszka Ksawerego Christianiego. odzyskanie niepodległości drugi- profesora Melchiora Władysława Nestorowicza, a odbudowa kraju po II wojnie światowej Aleksandra Gajkowicza. Doniosłość ich osiągnieć uhonorowało Ministerstwo Komunikacji – Centralny Zarząd Dróg Publicznych w 1979 roku na medalu jubileuszowym 160 lecia powołania Jeneralnej Dyrekcji Dróg i Mostów umieszczając na nim podobizny tych postaci.
Melchiora Nestorowicza uznano za wybitnego specjalistę w dziedzinie dróg bitych. Budowa ich eksploatacja stanowiły przedmiot jego wieloletniej działalności zawodowej i badawczej. Zunifikował trzy różne systemy pozostałe po zaborach. Z jego inicjatywy przystąpiono w Polsce do modernizacji dróg, w celu dostosowania ich do rozwijającego się ruchu samochodowego, zaczęto stosować nowe materiały i nawierzchnie drogowe, m.in. betonowe i bitumiczne, przystąpiono do rozbudowy przemysłu drogowego. Za swoje zasługi został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.
W jego rodzinie panował duch patriotyzmu i nie zabrakło miejsca dla techniki – ojciec – uczestnik powstania styczniowego, był naczelnikiem stacji kolejowej w Siedlcach. Dobra sytuacja domowa pozwoliła na uczęszczanie do III Gimnazjum Rządowego w Warszawie, a następnie po rocznej przerwie spowodowanej przyczynami politycznymi, rozpoczął studia na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Warszawskiego Instytutu Politechnicznego im. Mikołaja II. Uzyskał tam dyplom inżyniera budowniczego I kategorii.
Jego kariera zawodowa się rozpoczęła : pracował w prywatnym przedsiębiorstwie „Inż. A. Rumell Dubrawski", następnie związał się z państwowymi pracami drogowymi na terenie Królestwa, jako inżynier powiatowy w Koninie. Kolejno powierzono mu funkcję inżyniera gubernialnego w Kaliszu, lecz do wybuchu I wojny światowej władze carskie nie zatwierdziły go na tym stanowisku.
W 1914 r. został powołany do służby w armii rosyjskiej. Początkowo był dowódcą 19 oddziału drogowego, następnie pomocnikiem dowódcy oddziału robót drogowych III i IV armii, a w połowie 1916 r. już dowodził oddziałem robót drogowych IV armii. Kierował budową dróg i mostów w strefach przyfrontowych, m.in. drogi bitej Witebsk—Lepel i kilku mostów drewnianych na Niemnie. Przeprowadził studia do budowy dróg w obwodzie Mińskim i Witebskim.
Na początku 1918 r. wstąpił do Zarządu Cywilnego I Korpusu Polskiego gen. J. Dowbor-Muśnickiego w Bobrujsku na Białorusi. Po rozwiązaniu Korpusu w maju 1918 r, Nestorowicz wrócił do Warszawy i został zaangażowany do pracy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (MSW) rządu Jana Kucharzewskiego - objął referat drogowy w tym resorcie. Po utworzeniu rządu Jędrzeja Moraczewskiego został mianowany kierownikiem Wydziału Dróg Kołowych MSW, a po przejściu Wydziału do nowo powstałego Ministerstwa Robót Publicznych, został szefem sekcji, następnie Dyrektorem Departamentu Drogowego. W 1934 roku odszedł na emeryturę, nie rezygnując z uczestnictwa w pracach rządu jako członek Rady Technicznej Ministerstwa Komunikacji i członek Państwowej Rady Komunikacyjnej.
Praca zawodowa była realizacją marzeń, planów jego i jego pokolenia. Olbrzymi bagaż doświadczeń popychał go do podejmowania wyzwań trudnych, co cierpliwie i konsekwentnie realizował. Przygotował ustawodawstwo drogowe, pisząc projekty trzech ustaw sejmowych stanowiące podwaliny polskiego drogownictwa na wiele dekad : o budowie i utrzymaniu dróg publicznych (1920), o przepisach porządkowych na drogach publicznych (1921) i o Państwowym Funduszu Drogowym (1931) – zadbał o budowę i utrzymanie, bezpieczeństwo, regulacje obowiązków użytkownika i zarządcy oraz finansowanie. Nie zapomniał też o kadrze dla drogownictwa i jakości materiałów.
Drugim obszarem działalności Melchiora Nestorowicza stała się Politechnika Warszawska. Prowadził tam początkowo wykłady z budowy dróg i robót ziemnych, a w 1925 r. habilitował się na podstawie pracy pt. „Sprawa drogowa w Polsce" i dwa lata później został zastępcą profesora w Katedrze Dróg i Robót Ziemnych na Wydziale Inżynierii Lądowej. Kolejno został mianowany profesorem tytularnym, a 1936 r. profesorem zwyczajnym budowy dróg i robót ziemnych na Wydziale Inżynierii.
Był organizatorem i prezesem powstałego w 1927 r. Stowarzyszenia Członków Polskich Kongresów Drogowych i z jego inicjatywy Departament Drogowy wydawał czasopismo Wiadomości Stowarzyszenia Członków Polskich Kongresów Drogowych, które w 1931 r. przyjęło nazwę Wiadomości Drogowe. Począwszy od 1919 r. Od 1929 r. kierował też zorganizowanym przez siebie na PW Drogowym Instytutem Badawczym, pierwszą tego typu placówką w Polsce. Zapoczątkowano w nim badania laboratoryjne materiałów drogowych, opracowano metodykę tych badań, prowadzono prace badawcze z zakresu technologii nawierzchni drogowych. Wyniki publikowano w Biuletynie Drogowym Instytutu Badawczego Politechniki Warszawskiej. Prof. M. Nestorowicz przywiązywał dużą wagę do akademickiego kształcenia kadr dla drogownictwa. Z jego inicjatywy uczestnicy I Polskiego Kongresu Drogowego w 1928 r. postanowili stworzyć fundusz stypendialny dla studentów Wydziału Inżynierii PW, pragnących poświęcić się budownictwu drogowemu. Powstały w 1929 r. fundusz otrzymał imię prof. Melchiora Nestorowicza.
Zmarł w Krynicy w dniu wybuchu II wojny światowej w wieku 59 lat.
