OBWODNICA WILKANOWA
PROJEKT WSPÓŁFINANSOWANY PRZEZ UNIĘ EUROPEJSKĄ
Obwodnica Wilkanowa jest kolejnym fragmentem obejścia Zielonej Góry. Fragmentem o tyle istotnym, gdyż domykający istniejącą już Trasę Północno-Zachodnią w Zielonej Górze tworząc pełną obwodnicę miasta, a co za tym idzie, pozwalając na jego całkowite ominięcie przez ruch tranzytowy. Jadący obwodnicą ominą również wieś Wilkanowo. Początek obejścia przyjęto na skrzyżowaniu ul. Aleja Wojska Polskiego z drogą Nr 32 Gubin – Zielona Góra, gdzie powstało rondo. Koniec trasy wytyczono na przecięciu z drogą krajową Nr 27 pomiędzy Świdnicą a Wilkanowem.

Oddanie tego odcinka drogi do użytku ułatwi pracę przewoźnikom i poprawi bezpieczeństwo pieszych w mieście. Korzystny wpływ będzie miało również na drogi miejskie, które dewastowane były przez ciężki transport samochodowy. Na poprawę wspomnianych warunków niewątpliwie mają nadzieję władze miasta Zielona Góra, które występują jako współinwestor tego zadania obok zielonogórskiego Oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, ponosząc tym samym część kosztów związanych z budową. Realizacja obwodnicy przyjęta była do programu Phare 2001.

Trwająca prawie 18 miesięcy budowa pochłonęła niemal 4,5 mln EUR netto (bez uwzględnienia podatku VAT), z czego 2 mln EUR zapłaciła Unia Europejska. Parametry oddawanej trasy o długości 4,97 km zostały dostosowane do standardów unijnych: nośność jej wynosi 115 kN/oś, jezdnia ma szerokość 8 metrów (dwa 3,5 metrowe pasy ruchu plus półmetrowe opaski z obu stron). Pobocza gruntowe obok jezdni mają po 2,25 m szerokości. W ciągu obwodnicy wybudowano również 3 skrzyżowania, w tym jedno o ruchu okrężnym – rondo. W ramach tego zadania powstał także wiadukt nad linią kolejową, kanalizacja deszczowa oraz oświetlenie na skrzyżowaniach. Przebudowano linie energetyczną i telekomunikacyjną kolidujące z wytyczoną trasą.

Na odcinku o długości 1,3 km droga przebiega po terenie przekształconym przez szkody górnicze w postaci szeregu zamkniętych i wydłużonych obniżeń terenu. Są to pozostałości po prowadzonej na przełomie XIX i XX wieku podziemnej eksploatacji węgla brunatnego w kopalni Słone.

Podczas prowadzonych na trasie przyszłej obwodnicy Wilkanowa wyprzedzających, ratowniczych badań wykopaliskowych natknięto się na niewielką osadę (obozowisko) ludności kultury ceramiki sznurowej (około 1900 p.n.e.). Odsłonięto kilkanaście obiektów tej kultury i bogaty materiał zabytkowy zarówno ceramiczny, jak i krzemienny. Odkrycie to zaliczono do najważniejszych odkryć archeologicznych 2003 roku w skali całego województwa lubuskiego, ponieważ ludność tej kultury prowadziła koczowniczy tryb życia, w związku z czym osiedlała się na krótko, zostawiając po sobie nieliczne ślady.